Skip to content

Kontakt

admin24@tajemniceprawa.pl

Skip to content

Tajemnice Prawa – dla adwokatów, radców i sędziów

  • Porady prawne
  • Windykacja
  • Biznes
  • Home
  • Porady prawne
  • Regulamin pracy. Jakie kary grożą pracodawcom za naruszenia

Regulamin pracy. Jakie kary grożą pracodawcom za naruszenia

Redakcja25 kwietnia, 2023

Pracodawcy zatrudniający co najmniej 50 pracowników mają obowiązek wprowadzenia regulaminu pracy. Obowiązek ten może więc dotyczyć ponad 180 000 przedsiębiorstw w Polsce. W określonych okolicznościach spoczywa on także na firmach zatrudniających już od 20 pracowników. Regulamin pracy określa organizację i porządek pracy, a także prawa oraz obowiązki pracodawcy i pracownika. W przypadku powstania szkody, ochroni przed odpowiedzialnością tego, kto wykaże, że działał zgodnie z regulaminem. Co ważne dla pracodawców – wprowadzenie i stosowanie sprzecznych z prawem pracy postanowień regulaminu pracy może skutkować karą grzywny do 30 000 zł.

Obowiązek wprowadzenia regulaminu pracy może dotyczyć firm zatrudniających nawet 20 osób

Im większe zatrudnienie w firmie, tym szerszy zakres obowiązków kadrowo-płacowych dla pracodawcy. Dlatego wielu przedsiębiorców pilnuje ustawowych limitów zatrudnienia, których przekroczenie rodzi zwiększone obciążenia i odpowiedzialność. Zgodnie z art. 104. § 1Kodeksu pracy, pracodawca zatrudniający co najmniej 50 pracowników wprowadza regulamin pracy, chyba że organizację i porządek w procesie pracy oraz prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników regulują postanowienia układu zbiorowego pracy.

Obowiązek ustanowienia w firmie regulaminu pracy może jednak dotyczyć szerszego grona zakładów pracy. Jak stanowi bowiem art. 104 § 3 K.p., zobligowany jest do tego jest pracodawca zatrudniający 20 pracowników i więcej, jeśli o wprowadzenie regulaminu pracy wystąpi zakładowa organizacja związkowa.

Kary grożące pracodawcom za naruszenie regulaminu pracy

Kodeks pracy wskazuje, że oprócz określenia praw i obowiązków pracodawcy i pracowników związanych z porządkiem w firmie, regulamin pracy powinien w szczególności ustalać:

1) organizację pracy, warunki przebywania na terenie zakładu, wyposażenie pracowników w narzędzia i materiały, odzież i obuwie robocze oraz w środki ochrony indywidualnej i higieny osobistej;

2) systemy i rozkłady oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy;

3) porę nocną;

4) termin, miejsce, czas i częstotliwość wypłaty wynagrodzenia;

5) wykazy prac wzbronionych pracownikom młodocianym oraz kobietom;

6) rodzaje prac i wykaz stanowisk pracy dozwolonych pracownikom młodocianym w celu odbywania przygotowania zawodowego;

7) wykaz lekkich prac dozwolonych pracownikom młodocianym zatrudnionym w innym celu niż przygotowanie zawodowe;

8) obowiązki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, w tym także sposób informowania pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą;

9) przyjęty u danego pracodawcy sposób potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy;

10) informacje o karach z tytułu odpowiedzialności porządkowej pracowników.

Pracodawca jest również zobowiązany zapoznać pracownika z treścią regulaminu pracy przed dopuszczeniem go do pracy, a sam regulamin, po jego uzgodnieniu, zaczyna obowiązywać po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników.

Na podstawie działu trzynastego Kodeksu Pracy, zatytułowanego: „Odpowiedzialność za wykroczenia przeciwko prawom pracownika”, można odczytać jakie kary grożą pracodawcom za naruszenie regulaminu pracy. Zgodnie z art. 281K.p., karze grzywny od 1 000 zł do 30 000 zł podlega pracodawca, który stosuje wobec pracowników inne kary niż przewidziane w przepisach prawa pracy o odpowiedzialności porządkowej pracowników (a więc wbrew ustaleniom regulaminu pracy określonym wyżej w pkt 10), albo narusza przepisy o czasie pracy lub przepisy o uprawnieniach pracowników związanych z rodzicielstwem i zatrudnianiu młodocianych (wbrew pkt 2, 3, 5, 6, 7).

W oparciu o art. 282 K.p., ten sam wymiar kara grzywny grozi pracodawcy za niewypłacenie w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub za niewypłacenie innego świadczenia przysługującego pracownikowi, albo za obniżenie wysokości tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie, albo za dokonanie bezpodstawnych potrąceń (czyli wbrew ustaleniom regulaminu pracy z pkt 4). Zgodnie z art. 283 K.p., również kara od 1 000 zł do 30 000 zł grozi pracodawcy za nieprawidłowości przy przestrzeganiu BHP (wbrew pkt 1 i 8).

Pracodawca może naruszyć prawo już w samym regulaminie

Art. 9 K.p. precyzuje, że postanowienia regulaminów pracy nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych, oraz postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych. Oznacza to, że pracodawca może się dopuścić naruszenia prawa pracy już w samym regulaminie pracy. Przykładowo ustalając obowiązujący w firmie krótszy wymiar pory nocnej pomiędzy g. 22:00 a 4:00, niż w dopuszczonym przez Kodeks pracy przedziale czasowym (między g. 21:00 a 7:00), podczas gdy pracownicy wykonują dla niego pracę od 22:00 do 6:00. Takie zabiegi mogą przynieść pracodawcom wymierne korzyści, zwłaszcza przy dużej liczbie zatrudnionych. Za każdą godzinę pracy w porze nocnej pracownikowi przysługuje bowiem dodatek w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Innym przykładem nieprawidłowości w regulaminie pracy może być ustalenie w informacji o karach z tytułu odpowiedzialności porządkowej pracowników, kary większej czy niedopuszczalna – regulowana przez wyższe w hierarchii źródła prawa pracy. Czyli pracodawca może zawrzeć w regulaminie pracy bardziej korzystne dla pracownika ustalenia niż przewiduje Kodeks pracy (np. dłuższy wymiar urlopu), ale mniej korzystnych już nie.

Regulamin pracy ze związkami zawodowymi lub bez

Przepis art. 104 K.p. stanowi, że regulamin pracy pracodawca ustala w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową. Jednak w sytuacji, gdy w ustalonym z tą organizacją terminie nie dojdzie do uzgodnienia regulaminu pracy, jak i gdy u danego pracodawcy taka organizacja nie działa, wówczas regulamin pracy ustala sam pracodawca.

Podsumowanie

Choć przepisy wskazują na obowiązek wprowadzenia w firmie regulaminu pracy w przypadku zatrudniania 50 lub co najmniej 20 pracowników, to jednak warto jest wdrożyć go w życie także w mniejszych zakładach. Kodeks pracy tego nie zabrania, a wręcz przewiduje to w art. 104 § 2. ustalone w zakładzie pracy postanowienia regulaminu pracy usprawniają funkcjonowanie przedsiębiorstwa i organizację pracy. Dodatkowo, w przypadku wystąpienia szkody czy sporu chronią tego, kto działał zgodnie z regulaminem pracy.

Autor: Skarbiec Corporate Services z do grupy Kancelarii Prawnych Skarbiec specjalizuje się w prowadzeniu księgowości, rachunkowości i outsursingu kadrowo-płacowym

Prawo w Polsce

W Polsce największym problemem nie jest stosunkowo duża liczba prawników, ale przede wszystkim niska skłonność do korzystania z usług prawniczych.

To efekt przez lata ograniczania dostępu do zawodu przez oba samorządy  przez co sztucznie utrzymywana była niska liczba prawników w Polsce, co doprowadziło do sytuacji gdzie cena za usługi prawne byłą relatywnie wysoka przez co skłonność do korzystania z usług prawniczych niska. Utrzymująca się przez lata taka sytuacja w świadomości społecznej zbudowała obraz prawników jako niedostępnych i drogich. Nie były też przez lata podejmowane działania  mające na celu podniesienie świadomości prawnej społeczeństwa przez środowiska prawnicze, z uwagi na to, iż stosunkowo mała konkurencja na rynku nie wymuszał podejmowania tego typu działań.

Liberalizacja przepisów dotyczących przyjmowania na aplikacje prawnicze, szczególnie od 2002 roku zniesienie limitów przyjęć ilości osób na I rok aplikacji oraz od 2006 roku wprowadzenie państwowych egzaminów na aplikacje samorządowe, doprowadziło w konsekwencji od 2010 roku do gwałtownego wzrostu liczy prawników z uprawnieniami.

Był to czynnik, który spowodował, że Polska znalazła się w ścisłej czołówce krajów które w okresie ostatnich 15 lat odnotowały bardzo gwałtowny wzrost liczby prawników z uprawnieniami. Stabilny zaś rynek to taki, który rozwija się w sposób równomierny.

Do najpopularniejszych zawodów prawniczych należą: adwokat, radca prawny, komornik, sędzia, notariusz oraz prokurator. Aby móc je wykonywać konieczne jest odbycie wieloletniej aplikacji oraz zdanie egzaminów państwowych, które pozwalają na wpis do odpowiedniego rejestru.

Wymienione zawody cieszą się wciąż niesłabnącym zainteresowaniem ze strony młodych osób, a jednocześnie są cenione przez społeczeństwo. Warto dodać, że w świetle przepisów ustawowych należą one do tzw. zawodów regulowanych, a więc takich, które można wykonywać wyłącznie po spełnieniu wspomnianych już warunków. Ponadto, są one zawodami zaufania publicznego, a więc co do zasady ich reprezentanci nie mogą robić czegoś, co godziłoby w powagę wykonywanej profesji, w tym było niezgodne z przyjętymi normami społecznymi.

Przedstawiciel zawodu prawniczego nie może między innymi łączyć jego wykonywania z prowadzeniem dodatkowych biznesów czy pracować jednocześnie w innej branży.

Według liczby mieszkańców przypadających na jednego prawnika wśród krajów Unii Europejskiej w 2015 roku Polska zajmowała 13 miejsce na 28. Jeden prawnik przypadał w Polsce na 728 obywateli, podczas gdy w Hiszpanii na 189, we Włoszech na 250, Grecji na 255 obywateli. Podkreślić jednak należy,  iż są w Unii Europejskiej kraje, w których liczba prawników w stosunku do liczby obywateli jest jednak istotnie mniejsza (np. w Finlandii, ponad 3,5-krotnie mniejsza niż w Polsce).

Średnia dla 28 krajów Unii Europejskiej wynosi 1 prawnik na 431 mieszkańców, co oznacza że w średnia liczba prawników w UE w stosunku do liczby mieszkańców jest prawie dwukrotnie wyższa (170%) niż w Polsce.

Im więcej prawników w stosunku do liczby mieszkańców tym najczęściej bardziej liberalne zasady uzyskiwania uprawnień zawodowych.

Co zapewne nikogo nie zaskakuje patrząc na tabelę, najbardziej liberalny model uzyskiwania uprawnień prawniczych w UE jest w Hiszpanii. Przez lata (2002-2011) Hiszpania jako w zasadzie jedyna spośród państw Unii Europejskiej nie wymagała od starających się o dostęp do adwokatury jakichkolwiek wymogów praktyki czy weryfikacji wiedzy. Do hiszpańskiej palestry można było wstępować bez odbycia obowiązkowej aplikacji. Praktyka adwokacka była otwarta dla wszystkich absolwentów prawa, którzy zajmowali się zawodowo udzielaniem porad prawnych, reprezentowaniem oraz obroną stron we wszelkiego rodzaju postępowaniach. By móc wykonywać zawód, należało także uzyskać członkostwo w jednej z lokalnych izb adwokackich.

Nawigacja wpisu

Previous: Brak korekt deklaracji ZUS naraża firmę na kontrolę
Next: Przewalutowanie kredytu, a przychód podatkowy

Podobne

Getin Bank a frankowicze

27 lipca, 202327 lipca, 2023 Redakcja

Czy napływa nowa fala sklepów internetowych? Ważne zmiany w działalności nierejestrowanej

19 lipca, 202319 lipca, 2023 Redakcja

Analiza Instytutu Staszica,poświęcona społecznym i gospodarczym aspektom ochrony obiegu gotówkowego w Polsce

17 maja, 202317 maja, 2023 Redakcja

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Najnowsze komentarze

  • kancelaria adwokacka - Portret dobrego i skutecznego prawnika
  • Prawnik - Portret dobrego i skutecznego prawnika
  • Roman - Rozwiązanie problemu – sądownie czy polubownie?

Kancelarie prawnicze

Białystok Bielsko-Biała Brzeg Bydgoszcz Częstochowa Gdańsk Gdynia Gliwice Gostyń Grodzisk Mazowiecki Halinów Hrubieszów Jarosław Jaworzno Jelenia Góra Katowice Kobierzyce Kołobrzeg Kościerzyna Kraków Kąty Wrocławskie Lublin Mielec Myszków obowiązki prawnika Opole Ożarów Mazowiecki Piotrków Trybunalski Plewiska Poznań Rzeszów Skawina Sopot Szczecin Słupsk Terespol Toruń Tychy Warszawa windykacja windykacja należności Wrocław Zduńska Wola Zielona Góra Łódź

Redakcja

admin24@tajemniceprawa.pl

Copyright All Rights Reserved | Theme: BlockWP by Candid Themes.